Το νερό σιγά κελαρίζει
φυλαγμένο σε κρυστάλλινους όχτους·
απ` τη ρίζα του θρόνου στην πηγή της ζωής αναβρύζει
κυλά τραγουδά και δροσίζει
την καρδιά της τρανής πολιτείας.
της ζωής το πλατάνι
τα κλαδιά του απλώνει
κι ευτυχίας τραγούδι
αγκαλιάζει την πόλη.
της ζωής το πλατάνι
με τ` αθάνατα φύλλα
ωριμάζει καρπό κάθε μήνα·
ο καρπός τριαντάφυλλο μοιάζει
που σα χιόνι σκεπάζει
τους καημούς τις αρρώστιες
το κακό και τον πόνο·
δεν απόμεινε θλίψη,
του Θεού και τ` Αρνιού
μονάχα ο θρόνος και γύρω
όσοι έχουν τη θεία σφραγίδα.
αθλητές μυρωμένοι
διαβαίνουν τις πύλες της αθάνατης πόλης·
χάνετ` η νύχτα
σβήνει ο ήλιος
λιώνει σαν κερί το φεγγάρι·
το Αρνί είναι φως
άσπερο φως τους αιώνες να φέγγει.
ψιθυρίζουνε τρυφερά τα φύλλα
ακούω να μιλούνε τα πουλιά
με φυτρωμένα στα μαλλιά
στα μακριά μετάξινα μαλλιά λουλούδια
με ανθισμένα στο στήθος τραγούδια
λουσμένοι φως
σιντεφένιο χαρούμενο φως
ξεσκούφωτοι με τα ανθρώπινα μας μάτια βουρκωμένα
ακούμε της ελπίδας το τραγούδι
ακούμε της αγάπης τη φωνή.
γαλήνη στην καρδιά μας πετάει
συντριβάνια νιογέννητα άνθη
ολάκερη αγκαλιά ελεύθερο ουρανό·
θα ζούμε μ` ελπίδες ντυμένοι
στο ελεύθερο άσβεστο φως
στο χαρούμενο αθάνατο
λουσμένοι το φως.
Πέτρος Σπεντζής - Παραλογή από την αποκάλυψη του Ιωάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου