Μέρες της ήβης

Απλές χαρές της πρώτης νιότης σου!

Τότε που άνωση ονείρου

σε ανύψωνε

και μίκραινε ο κόσμος κάτωθέ σου.

Μες στην παλάμη σου

χωρούσε όλη η γη!

Κι είχες δική σου

μιάν ολόκληρη ζωή για να ξοδέψεις...

Τότε γελούσες με τα άλματα

της πράσινης ακρίδας·

με του χιονιού το στυγερό λευκό.

Με της χελώνας το κοκάλινο κονάκι·

με τη γιορτή του τρυγητού·

τη σύνθλιψη των σταφυλιών στο πατητήρι.

Με το ποτάμι που δεν γύριζε

ποτέ του στην πηγή...

Τότε μπορούσες να γελάς

με της αγέρωχης ανεμελιάς σου

τη φρεσκάδα.

Ο ήλιος είχε μιάν αχτίδα για το μπόι σου.

Απλές χαρές της πρώτης νιότης σου

κείνα και φύγαν.

Λιώσανε στ` άγγιγμα

της πυρκαγιάς που κατακαίει

τα σπλάχνα των ανθρώπων.

Κι όλη τη θαυμαστή ομορφιά

της ανθρωπιάς τους χάσανε,

θρέφοντας,

τούτη τη μεγάλη πυρκαγιά...

Τάκης Δαυλόπουλος - Η πολιτεία που φεύγει